Wat een zingevende tocht is het geweest, als een leven binnenin het leven.

De laatste ochtend word ik wakker in het wild, op een berg net boven het strand. Tussen varens en hoog reikende dennen, aan het “eind van de wereld”, Finisterre. Wat een knaller van een afsluiting, na 400 km wandelen van Portugal naar Spanje. Het is een reis die voor mijn gevoel al maandenlang duurt, maar in werkelijkheid slechts twee weken is. Gerijpt tot een volwaardig hoofdstuk uit mijn leven.

Terwijl we de tent inpakken denk ik terug aan de vorige dag, toen ik de laatste etappe nog in mijn eentje bewandelde. De laatste kilometers liep ik extra snel en hoewel mijn blaren zich opnieuw vormden, was ik in mentale extase. Vol energie rende ik zelfs stukken van de bergen af. Haha, het heeft er vast hilarisch uit gezien van een afstand, een rennende pelgrim met een volle backpack op de rug. Hoewel elke stap me dichter bij het eind bracht van mijn geweldige avontuur, wist ik dat twee van mijn goede vrienden al op de plek van mijn finish waren. De warme wederontmoeting eindigde op het strand, terwijl we eten kookten boven een vuur met een stel hippies die bij ons aansloten. Tot diep in de nacht zagen we de Melkweg aan de hemel, gedeeltelijk zichtbaar was tussen de snel voorbijgaande grijze wolken. Het witte schuim van de brekende golven contrasteerde tegen de pikzwarte duisternis van de zwarte oceaan onder de horizon.

Ik kijk terug op een prachtige afsluiter, waardoor ik me volledig sereen voel; voldaan en boordevol liefde voor mijn vrienden, de wereld en alles wat erop leeft. Ontdaan van mijn angsten, zonder al te veel besef van tijd, en bijzonder dankbaar voor het leven. Maar de voldoening die ik voel zou niet kunnen bestaan zonder een lichamelijke test, met enorme pijn, zweet, bloed, koorts en een nieuw record aan blaren…

| Post 1 van 6 |